Początki połowu bursztynu na wyspach, które potem utworzyły Mierzeję Wiślaną datuje się na drugą połowę III tysiąclecia p.n.e.
Do łowienia bursztynu używa się kaszorka, czyli obręczy z siatką na długim trzonku, najlepiej sosnowym, w staropolszczyźnie to narzędzie określano słowem „kacerz”. W litewskim kaszorek określa się jako „graibštas” lub „samtis”. Po II Wojnie Światowej ludzie z Drewnicy (6 km od ujścia Wisły) używali kaszorków z prostym płaskim przodem

Połów i zbieractwo bursztynu na Mierzei Wiślanej jest tak stare jak sama Mierzeja Wiślana a nawet starsze. Do łowienia bursztynu używa się kaszorka, czyli długiego trzonka, najlepiej sosnowego, na końcu którego znajduje się obręcz z siatką. Na Pomorzu dziś używa się słowa „kaszorek”, co stanowi pozostałość wpływów niemieckich, w języku staropolskim to narzędzie określano słowem „kacerz”.

Zagadnienie obróbki surowca bursztynowego w epoce kamienia było omawiane już w 1982 przez Marka Jagodzińskiego (1982) i  przez Ryszarda F. Mazurowskiego (1983, s. 92-95; 1984, s. 5-60; 1999, s. 121-129) na podstawie materiałów archeologicznych z Wybicka i Niedźwiedziówki. Jak dotychczas są to najpełniejsze publikacje dotycząca technik i technologii obróbki bursztynu w epoce kamienia. Niektóre niejasności wynikające z niedostatku źródeł autor postanowił sprawdzić doświadczalnie.

Zagadnienie obróbki surowca bursztynowego w epoce kamienia było omawiane już w 1982 przez Marka Jagodzińskiego (Jagodziński 1982)i w 1983 roku, przez Ryszarda Feliksa Mazurowskiego na podstawie materiałów archeologicznych (Mazurowski 1983, s. 92-95; 1984, s. 5-60; 1999, s. 121-129). Jak dotychczas są to najpełniejsze publikacje dotycząca technik i technologii obróbki bursztynu w epoce kamienia. Niektóre niejasności wynikające z niedostatku źródeł należało sprawdzić doświadczalnie.