Przeprowadzając kwerendę polskich ksiąg adresowych z lat 1925- 1930 dotyczących przedwojennej branży bursztynniczej natrafiłem na spisy firm i reklamy pochodzące z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Obecny stan wiedzy o przedwojennym rzemiośle bursztynniczym uznać można za szczątkowy, przyjęło się pisać o najznamienitszych postaciach, w nielicznych publikacjach padają nazwy najpopularniejszych firm. Powstaje przez to wypaczony obraz bursztynnictwa przedwojennego, które zdaje się być domeną nielicznej, acz wybitnej kasty.

Podstawowymi miarami bursztynu używanymi przez bursztyniarzy był dekagram i kilogram. W ich żargonie mówi się o, np. „dwu dekowej bryłce”. Innymi zwrotami żargonowymi są: kora, czyli zwietrzała część bryłki jantaru; żużlak to rodzaj bursztynu o silnej porowatości; tzw. sklejka to bursztyn rozwarstwiający się ( spękany i łupliwy) w nim występuje najwięcej inkluzji; bursztyn czysty to surowiec przejrzysty; morski (tzn. z morza) posiada zagładzone krawędzie czasem oblepiony muszelkami (Balanus improvisus);

Poszerzanie programu edukacyjnego placówek muzealnych odbywających się poprzez przybliżanie obrazu minionych epok w oparciu o lekcje „żywej historii”, odbiorca wówczas poznaje historię nie tylko poprzez zapoznawanie się z reliktami przedmiotów używanych w przeszłości (po częstokroć niekompletnych i zniekształconych przez destrukcyjny wpływ czasu), ale także dzięki współcześnie wykonanym replikom. To z kolei zrodziło potrzebę odtwarzania niektórych wytworów dawnych rzemiosł, znacznie lepiej przemawiających do ludzkiej wyobraźni, z uwagi na funkcjonalność przedmiotów.

Ozdoby bursztynowe od dawna stanowiły obiekt badań mediewistów. Już w okresie międzywojennym pojawiła się w literaturze archeologicznej praca Władysława Łęgi zawierająca dane o odkryciach interesującej nas kategorii zabytków wraz z próbą ich klasyfikacji. Pierwsza praca opublikowana w Polsce powojennej dotycząca wyłącznie bursztynnictwa średniowiecznego została wydana przez Jerzego Wojtasika.