Początki połowu bursztynu na wyspach, które potem utworzyły Mierzeję Wiślaną datuje się na drugą połowę III tysiąclecia p.n.e.
Do łowienia bursztynu używa się kaszorka, czyli obręczy z siatką na długim trzonku, najlepiej sosnowym, w staropolszczyźnie to narzędzie określano słowem „kacerz”. W litewskim kaszorek określa się jako „graibštas” lub „samtis”. Po II Wojnie Światowej ludzie z Drewnicy (6 km od ujścia Wisły) używali kaszorków z prostym płaskim przodem

w odróżnieniu od okrągłych kaszorków używanych przeważnie przez mieszkańców Mierzei Wiślanej. Płaskie przody kaszorków pozwalają na lepsze zbieranie „śmieci” z dna, a okrągłe lepsze są do łapania pojedynczych bryłek bursztynu unoszących się w wodzie. Do dziś używa się, tak jak dawniej, do przebierania w patykach (śmieci wyrzucone na brzeg) kopaczek (czyli stosuje się narzędzia przeznaczone do kopania ziemniaków); oraz wideł zwanych z języka niemieckiego „gablami”. Dawniej używano specjalnych szczypiec do połowu bursztynu, ale ze względu na zanieczyszczenia przemysłowe wody morskiej od lat 50 – tych XX w. nie stosuje się ich ze względu na słabą widoczność......

Kliknij i pobierz cały artykuł